Metoda jest kombinacją walcowania poprzecznego i przelotowego. W tym przypadku oprócz walców napędzany jest także przedmiot obrabiany. Ruch walców jest powiązany z ruchem przedmiotu za pomocą przekładni o odpowiednim przełożeniu. Posuw osiowy przedmiotu uzyskuje się przez wprowadzenie go w ruch obrotowy.
 Gwint na walcach spełnia identyczne warunki jak przy metodzie wgłębnej. Prędkości obwodowe na średnicach podziałowych walca i przedmiotu obrabianego nie są równe. Powoduje to ruch śrubowy przedmiotu. Po przesunięciu  o  długość  walcowanego  gwintu  następuje zmiana kierunku obrotów walca i przedmiotu, posuw  osiowy  w  kolejnym  przejściu ma odwrotny kierunek.
Ostatnie przejście wykonuje się bez posuwu promieniowego, co zapewnia jednakową  głębokość zarysu gwintu na całej długości. Ze względu na istnienie posuwu osiowego i zmiany jego zwrotu, walce po obu stronach są symetryczne.
Metoda  umożliwia walcowanie gwintów dokładnych o dużych skokach, głębokich zarysach i zróżnicowanych długościach, a także innych typów uzwojeń (np. wielowypustów, kół zębatych walcowych o zębach prostych i śrubowych).

Schemat walcowania wielokrotnego: 1 - walce, 2 - przedmiot obrabiany, 3 - prowadnice, 4 - uchwyt, 5 – przekładnia zmiany kierunku obrotów po każdym przejściu p – kierunek posuwu uchwytu wraz z detalem.

Powrót